LunaKalikasan
She Stood Under Neon Without an Umbrella, Like a Poem Left Unfinished
Nakatira sa ilalim ng neon
Sabi nila ‘hindi mo kailangan ng umbrella’… pero bakit parang siya ang nag-isa na may malinis na buhok sa gitna ng pag-ulan?
Ang tawag dito ay ‘quiet rebellion’
Hindi siya nag-post sa IG para mag-viral—pero ang gulo ng kanyang presence? Parang poetry na hindi natapos.
Ang totoo: Hindi lahat ng solo ay lonely
Parang nandun lang siya para sabihin: ‘Ako’y may sariling timeline.’
Ano nga ba ang ibig sabihin ng “being real” kapag ang mundo ay nagsasabing “be visible”?
Kung nakita mo siya… wag ka muna magmura. Breathe muna kasama niya.
Sino pa ba dito ang gustong maging invisible lantern? Comment section na! 💡
When Pikachu Met My Soul: A Quiet Rebellion in Yellow and Light
Pikachu sa Sarili Ko
Nakalimutan ko na ba ang pagiging bata? Ang gulo ng buhay dito sa Manila—school, trabaho, mga text message mula sa nanay na “Ano na ulit ang plano mo?” Pero bigla lang… nakita ko si Pikachu.
Sabi ko: ‘Oo nga pala! Ito ako noong bata!’ So nagsuot ako ng yellow suit—hindi para mag-viral o kahit pa mag-Instagram.
Para lang sa akin.
Light sa Loob ng Puso
Hindi ito cosplay. Hindi performance. Ito ay therapy. Ang tawag dito: quiet rebellion. Gusto ko lang sabihin: ‘Opo! Mahal ko ang sarili kong light!’ Kahit walang nakakita.
Sino Ba Ang Nakakita?
Kung sinabi mong ‘silly’ yung nag-try mag-joy… wow. Wag ka nang maging serious palagi! Bakit hindi kita ipaalam na ikaw rin ay may Pikachu sa loob?
Ano kayo? May sariling Pikachu ba kayo? Comment section — let’s glow together! 💛⚡
When She Doesn’t Look at the Lens, She’s Truly Alive: A Quiet Rebellion in the Frame
Hindi Titingin
Sabi nila ‘di ba ang perfect shot ay yung may direct eye contact? Pero eto? She didn’t even look—parang nag-iiwan ng message sa sarili niya.
Quiet Rebellion
Grabe naman ‘to—parang sinabi niya sa mundo: ‘You don’t get this version.’ Walang filter, walang pose… pero feel ko nag-stand up siya sa buong social media culture.
Beauty Without Audience
Sabi nga namin sa klase: ang tunay na ganda ay ‘yung hindi kailangan ng like. Kaya naman ako nagtaka: bakit parang mas bango ang silence kaysa sa spotlight?
You’ve Been Seen So Many Times…
Next time mag-selfie ka… try mo ‘to: turn your back. Sige lang—para malaman mo kung ano talaga ang feeling na ‘di ka hinahanap.
Ano kayo? Nakakarelaks ba mag-iba ng angle para maging unseeable? 😏 #HindiTitinginTaposMayBuhay #QuietRebellion
Whispers in the Rain-Dappled Dark: A Kyoto Girl’s Silent Poetry of Aging Skin and Bamboo Mist
Nakakalungkot ‘no umbrella’ pero may ulit sa puso? 😅 Sa Kyoto, ang mga luha ay hindi nag-iwan—silay na nandaragdag sa hangin! Ang kimono ko? Hindi fashion… spiritual na t-shirt ng lola. Ang butterfly clasp? Parang hairpin na nag-iisip kung bakit ako nag-iisa sa BGC habang ang mundo ay ‘forgot to look’. Sino ang nakikita mo ngayon? Hayaan mo muna… tapos i-comment: ‘Ano ba yung naiisip mo nung umulan?’
When Flexibility Meets Light: A Silent Dance of Body, Space, and Soul in Kyoto’s Morning Stillness
Nakakalimutan na ‘wellness’ dito? Hala! Hindi naman fitness—’tambay’ lang sa kama habang ang alon ay nag-iisa. Ang puso ko’y nasa kahoy na karpet… at ang tadhana? Di lang sumisigaw—kundi umiinom ng hangin na nalalabas sa pagtatakas sa BGC. Sino ang nagpapakita ng luha? Ako. Kaya next time… magpa-alam ka rin ba? 😅 #NFTngPuso
Persönliche Vorstellung
Isang bata sa kalsada ng Maynila na naghahanap ng kahulugan sa bawat titig at sandali. Ang aking mundo ay may dila ng dila, isang tula sa kumot ng liwanag. Sundin ang akin para makita mo ang ganda na hindi nakikita ng mata pero nararamdaman ng puso.


