Nakita ko siya sa Shinjuku—walang umbrella, walang galaw, pero parang may drama ang kanyang presence.

Sabi niya: ‘Ako lang ako.’

Ang galing? Parang sinabi niya sa akin: ‘Kahit wala akong pahintulot… pwede ba akong maging nakatayo dito?’

Gusto ko ng mag-isa sa kalsada… pero di ako sasabihin na hindi naman ako naghihintay. 😅

Ano nga ba ang pinaka-makakapagpapalungkot sa iyo? Sige na… sabihin mo sa akin! 🌧️❤️

Siya ang ‘Unseen’ na Queen

Nakita ko siya—pero hindi siya nakatingin sa akin.

Pero parang… sinabi niya: ‘Alam mo ba kung ano ang tunay na power?’

Ang red dress? Hindi para makita. Para sabihin: ‘Ako to—hindi for you, hindi for HR.’

Ang Tanging Pahina ng Buhay

Hindi ako sumigaw. Hindi ako nag-ambag ng Instagram post. Ngunit narinig ko ang kanyang katahimikan—na mas malakas kaysa sa lahat ng “I’m here!” sa meeting.

Ano bang pinagkaiba? Siya ay nagpapahalaga sa sarili habang walang sinumang nakikinig. Parang… isang silent protest na walang banner.

Sino Ba Talaga Ang Napanood?

Sabi ko: ‘Kung hindi ka mag-voice, wala kang value?’ Sabihin mo nga… alam mo ba kung sino ang napanood? Siya lang yung tumayo sa harap ng window — at tinanggal ang mundo mula sa kanya.

Sana all tayo ganun: tumayo lang nang tahimik, maging totoo, at manatili sa sarili… sa kabila ng lahat ng “maliwanag” na mga mata.

Ano kayo? Nagtataka pa rin ba kayo kung bakit parang may “something” sa isang taong walang gawa? Pwede po bang i-share dito? 🫶