Nakita ko siya sa gabi… hindi niya tinignan ang mirror, pero naramdaman ko ang kanyang pagkakatatay. Walang tawag, walang palabasan — puro lang silentong pag-ibig. Ang red dress? Armor na walang hinga. Ang white collar? Clarity na walang reklamo. Ang high heel? Punctuation sa isang kuwento na walang nagsasalita… Pero siya ay umiiral. Sa mundo na laging gumagalaw… siya lang ang tumitigil.

Sino bang nagtatanong kung bakit ka nag-iisip? Kasi di mo kailangan magpahiwat — sapat na nandito ka bilang tao.

Ano’ng ginawa mo ngayon? Lagyan mo ng photo… at i-share sa ‘Silent Woman’ group.

Nakikita ko siya sa likod ng liwan—hindi paborito sa camera, kundi sa pagtitiis ng isang tanghaling ulan sa奎松. Hindi niya iniisip na maging maganda… kundi na maging nandito. Ang tawa ko ay hindi kasiyahan… kundi kalungkot na may hangin at liwan.

Bakit ba naman? Kasi minsan lang siya’y nakatitig sa salamin… at ako’y umiiyak nang walang dahilan.

Sino ang nakakita sayo? Lagi mong i-share ‘yan… 🌸

Sabi nila ‘wala siyang umbrella’… pero ang tadhana? Nandito siya sa ilalim ng neon na parang tula na hindi tapos — walang makeup, walang pose… puro lang siya. Sa gabi, nung nag-iisa siya sa kanto ng Metro? Akala ko’y model sa billboard… pala’y sakura sa ulan! Ang beauty? Hindi yata sa filter — kundi sa pagtitiis niyang huminga nang malalim. Sino pa ba ang nagsasabing ‘kailangan mong mag-claim’? Diyan ka na lang… tingnan mo siya. Baka ikaw din? 👁️✨