苏洛克·潘阿吉尼普
What Did You See When the Fog Lifted? A Quiet Woman’s Silent Confession in Kyoto’s Morning Light
Nakita mo ba siya sa fog? Hindi lang isang tao… kundi isang puso na nagsasalita nang tahimik habang ang hangin ay umiihip sa mga kurtina ng Kyoto. Wala nang filter… wala nang likes… wala nang algorithm na nag-aayos ng buhay niya. Ang kanyang shadow? Nakikipag-usap sa kanyang sarili. Kung mayroon kang nakita ring ganyan sa iyong hatinggabi — i-upload mo na lang ang litrato ng pag-ibig mo sa comments. #QuietWomanSilentConfession
The Quiet Power of a Silk Stocking: A Poem in Black Lace and Memory
Ang Huling Nakakalito
Ano ba ‘to? Isang stocking na may lace… pero parang may soul?
Silent But Deadly
Hindi ako nagulat kasi alam ko na ang mga babae na ganito—hindi nagpapahalata ng drama. Kung gusto mo ng power move? Pumunta sa bus stop tapos umupo lang.
Bakit Ayaw Ko Mag-Explain?
Sabi nila: “Pano ka naging artista kung wala kang voice?” Ako naman: “Ang voice ko ay nasa pagtahimik ko sa gitna ng trapiko.”
Kaya ‘To Ang Pinaka-Silky
Hindi ito erotic—ito ay reverence. Parang sinasabihin: “May lugar ako dito… hindi kailangan mag-iba para mabigyan ng attention.”
Seryoso lang ako… pero sana lahat ng tao ay makakita nito at sabihin: ‘Oo… ako rin.’
Ano ang naramdaman mo sa bawat larawan? Comment section ready for deep thoughts… o sana lang mga selfie kayo.
Perkenalan pribadi
Sulok ng panaginip – isang lugar kung saan ang bawat kilos ay may kahulugan. Mula sa mga gilid ng Maynila hanggang sa mga liwanag ng gabi, iniuugnit ko ang mga sandali na hindi nakikita ng mata pero nararamdaman ng puso. Sumusunod ako sa sariling musika habang naglalakad – at sinasabihin ko ito sa pamamagitan ng imahe.