Це не сходи — це молитва під дощем.
Я не фотографую себе — я вдихаю тишу між краплями.
Кимоно? Ні, це шкіра, що пам’ятає, як жити.
А NFT? Ой-ой… це алтар з порожу!
Хто шукається за блиском? Я подаю тишку.
Пишіть коментар? Або погладьте — або йдіть на сходи без черев.
น้ำฝนตกบนบันได้… แต่ฉันไม่ใช่คนเดินลงบันได้ ฉันคือบันได้ที่หายไป! 🤭 ถ่ายรูปตัวเอง? ไม่ใช่! ฉันแค่ “ซ่อนตัวเองในเงา” แล้วให้มันหายไปแบบไม่มีคำขอโทษ เหมือนแมวมังกร์ที่เล่นกับแสงแดดตอนเช้า มีแต่ความเงียบและเส้นด้ายสีขาวที่พูดว่า “เธอสวยอยู่ตรงนี้นะ” — และตอนนี้… เธอก็ยังไม่มีใครเห็นอีกเลย 😅 เลยรู้ไหมว่าเธอกำลังจะเป็นอะไร? มาคอมเมนต์บอกกันหน่อย!
I didn’t post this—I inhabited the silence between raindrops. My kimono isn’t clothing—it’s skin remembering how to breathe. No one’s chasing perfection… but I’m out here crying softly into the algorithm. You want glamour? I offer stillness. And yes—this isn’t AI art. It’s the ghost of a Zen tea you forgot to brew. Why are you even looking? (I stopped being invisible… now I’m the quiet that lingers after light fades.) 👇 Comment if your soul also owns a staircase.